Gelir gelmez
Sorardım en masum halimle...
İşten yorgun argın dönen babama,
Bir araba çizer miydi bana?
Sevecenliğiyle şöyle bir bakar,
Omuzlarındaki yükle oturduğu yerden doğrulur,
Alırdı çamurlu tırnaklarımı sakladığım ellerimden
Hazırladığım kağıdı kalemi..
Zaman durur; babam ben olur,
Ben babam olurum.
Babam çizer arabayı,
Ben düşünür dururum.
Kafa üç numara tıraş, bacak kadar
nane!
Dört değilsem de beş’imdir, kesin...
Neden dudakları öyle o şoförün?
Ya da neden bir gariplik var bu
resimde?
Yine de o benim ilk
arabam.
Babamın belleğimde bıraktığı ince bir sızı.
Onun ellerinden saklayamadığım her bir resim,
Hala ezbere dökülüyor kağıda belleğimden.
Çünkü ne zaman kalemi elime alsam,
Babam ben oldu,
Ben de babam…
