İLK ARABAM

Gelir gelmez

Sorardım en masum halimle...

İşten yorgun argın dönen babama,

Bir araba çizer miydi bana?

Sevecenliğiyle şöyle bir bakar,

Omuzlarındaki yükle oturduğu yerden doğrulur,

Alırdı çamurlu tırnaklarımı sakladığım ellerimden

Hazırladığım kağıdı kalemi..

Zaman durur; babam ben olur,

Ben babam olurum.

Babam çizer arabayı,

Ben düşünür dururum.

Kafa üç numara tıraş, bacak kadar nane!

Dört değilsem de beş’imdir, kesin...

Neden dudakları öyle o şoförün?

Ya da neden bir gariplik var bu resimde?

Yine de o benim ilk arabam.

Babamın belleğimde bıraktığı ince bir sızı.

Onun ellerinden saklayamadığım her bir resim,

Hala ezbere dökülüyor kağıda belleğimden.

Çünkü ne zaman kalemi elime alsam,

Babam ben oldu,

Ben de babam…