Denize Doğru

Zamanın birinde,
Yağmuru ardımıza alıp fırtınaya doğru mu koşmuştuk?
Tam hatırlamıyorum şimdi...
Bildiğim tek şey, hiç birimiz artık eskisi gibi değiliz.
Ne olduğunu anlayamadan büyüdük.
Büyüdü bizimle birlikte;
İsteklerimiz, tutkularımız, korkularımız...
Öylesine utanıyoruz ki zayıf görünmekten,
Gözyaşlarımızı bile gizliyoruz kendimizden.

Oysa daha dün çocuktuk.
Çamurdan pasta, tahtadan arabaydı tozlu sokaklardaki hayallerimiz.
Çok sonra öğrendik hayal duvarlardan kendimize kocaman hapishaneler inşa etmeyi,
Zindanlarımızda kendimizi sonsuzluğa hapsetmeyi...
İçimizde parıldayan güneş, hala onu ilk koyduğumuz yerde.
Çoktan bıraktım ben artık büyümeyi...

                                          Çanakkale - Sarıçay (Tahta Köprü) 1996

Özetle

Adınla başlıyor hayat,
Bitiyor hayat adınla...
Ömrümün özeti,
Bu iki cümle arasında.

Yeniden

Bu acıdan kurtulmak için kalbimden vazgeçerim.

Sen yoksan eğer, söyle ben neredeyim?

İkimiz birlikteyken tamamdık,
Zamansızlığa inat biz hep VARdık...
Şimdi yeniden en başa dönsek,
Aynı gün, aynı yer, aynı saatte karşılaşsak seninle.
Yıllardan mutluluk, aylardan aşk olsa...
Karlı bir havada, içimizin sıcaklığında,
Garip bir günün akşamında görsem ilk kez seni.
Gözlerine baksam önce ve hayran kalsam sözlerine.
Elini tutup bir daha asla bırakmak istemesem.
Seni düşlesem, her şeyden çok sevsem.
Söyle,
Bir hayatın daha anlamını arar mısın benimle?

Adın

Başladığım her cümle, sana doğru umutsuz bir yolculuk,
Belki de bu yüzden yazmaktan kaçışım.
Sığınmayacağım umutsuzluğun çıkmaz sokaklarına...
Kalmayacağım karanlıkta...
Ama biliyorum, artık çağırabildiğim tek şey adın,
Yazsam da, yazamasam da...